© Vangelo di Marco  2003.
Traduzione dal greco in sardo campidanese, variante del Sarcidano isilese, di Antioco e Paolo Ghiani.
Traduzione dal greco in sardo logudorese di Socrate Seu.
Consulenza esegetica di Antonio Pinna

Mc 14,12-16.22-26 x 22 giu
Ghiani 98 Ghiani2003 Seu Proposta 1 Seu 2002
 

12E sa primu dě de is Atzimus, candu si festŕt sa Pasca [cun is sacrifětzius], ddi nant is iscientis suus: «A innui bolis chi andeus a aprontai po ti papai sa Pasca?».

 

12 E sa primu dě de is Atzimus, candu si sacrificŕt sa Pasca, is iscientis suus ddi nant: «A innui bolis chi andeus a aprontai po chi papis sa cena de sa Pasca?».

 

Mc 14,12 E-i sa prima děe de sos Panes ŕtzimos, candho si sacrificaěat s'anzone ‘e sa Pasca, sos dischentes suos li nerzčin: " A inůe cheres chi andhemus a aprontare pro chi tue mandhighes sa chena 'e sa Pasca?".

 

Mc 14,12 E-i sa prima děe de sos Panes ŕtzimos,  candho si sacrificaěat  s'anzone ‘e sa Pasca, sos dischentes suos li nerzčin: " A inůe cheres  chi andhemus  a aprontare pro chi tue mandhighes sa chena 'e sa Pasca?". 

 

13Tandus mandat duus de is iscientis suus e ddis narat: «Andai in tzitai, s’at a obiai un’ňmini seidendinci una mariga de ŕcua; poneiddi infatu

 

 14e anca nci at a intrai (issu), narai a su meri de sa domu: su Maistu narat: Innui est s’aposentu miu po ddui papai sa Pasca cun is iscientis mius?

 

 

 15 E issu s’at a amostai un’aposentu in susu, mannu fruniu e illichidiu: e inně aprontai po nosu».

 

13 Tandus mandat duus de is iscientis suus e ddis narat: «Andai in citai, s’at a obiai un’ňmini seidendinci una mŕriga de ŕcua; poneiddi infatu


14 e anca nci at a intrai (issu), narai a su meri de sa domu: su Maistu narat: Innui est s’aposentu miu po ddui papai sa Pasca cun is iscientis mius?


15 E issu e totu s’at a amostai un’aposentu in susu, mannu, stčrriu, aprontau: e inně aprontai po nosu».


 

 

Mc 14,13 Mc 14,13 E imbičit duos de sos dischentes suos e lis nerzčit: "Tucade a sa tzitade. Bos at a abbojare un'ňmine chi jughet una broca 'e abba. Andhade infatu a isse

 

Mc 14,14 e inůe si sěat ch'intret nade a su mere 'e domo: ’ Su Mastru narat: ůe est s'aposentu meu inůe eo mŕndighe sa chena 'e sa Pasca paris cun sos dischentes měos?’

Mc 14,15 E isse bos at a mustrare una sala manna in su pianu 'e subra, frunida e preparada. Iněe aprontade pro nois".

 

Mc 14,13 E imbičit  duos de sos dischentes suos  e lis  nerzčit: "Tucade a sa tzitade. Bos at a abbojare  un'ňmine chi jughet una broca 'e abba.  Andhade infatu a isse

 

Mc 14,14 e inůe si sěat  ch'intret  nade  a su mere 'e domo:  ’ Su Mastru narat: ůe est  s'aposentu meu inůe  eo mŕndighe  sa chena 'e sa Pasca  paris cun sos dischentes měos?’

 

Mc 14,15 E isse  bos at a mustrare  una sala manna in su pianu 'e subra, frunida e preparada.  Iněe aprontade pro nois".

 
 

16Is iscientis nci fiant bessius, fiant andaus a sa tzitai, iant agatau cumenti ddis iat nau e iant aprontau po sa Pasca.

 

16 Is iscientis nci funt bessius, funt andaus a sa citai, ant agatau cumenti ddis iat nau e ant aprontau po sa Pasca.

 

 

Mc 14,16 Sos dischentes ch'essčin e giompčin a sa tzitade e agatčin comente lis aěat nadu e aprontčin sa chena 'e sa Pasca.

 

Mc 14,16  Sos dischentes  ch'essčin  e giompčin a sa tzitade  e agatčin  comente lis aěat nadu  e aprontčin sa chena 'e sa Pasca.

 

22 E candu fiant papendi, pigau su pani e nada sa beneditzioni, dd’iat segau, dd’iat donau a issus e iat nau: «Pigai: custa est sa carri mia».

 

22 E candu issus fiant papendi, at pigau su pani e at nau sa beneditzioni, dd’at pratzěu e dd’at donau a issus e at nau: «Pigai: custu est su cropus miu».

 

Mc 14, 22 E candho issos fin mandhighendhe, lečit in manu unu pane, nerzčit sa beneissione, lu partčit e lu dčit a issos, nerzendhe: "Leade, custu est su corpus meu".

 

Mc 14, 22 E candho issos fin  mandhighendhe, lečit in manu unu pane, nerzčit sa beneissione, lu partčit  e lu dčit a issos, nerzendhe:  "Leade,  custu est su corpus meu".

 

 23E pigau su calixi, torrendi gratzias  dd’iat donau a issus, e ddu’ iant bufau totus.


 

24E ddis iat nau: «Custu est su sanguni miu de s’alliantzia, derramau po medas.

 

 

 25 Si nau sa beridai ca non (nd) ap’a bufai prus de su frutu de su sramentu fintzas a sa dě chi nd’ap’a bufai nou, in s’arrenniu de Deus».

 

23 E at pigau su cŕlixi, at torrau grŕtzias, dd’at donau a issus, e issus ddu’ant bufau totus.


24 E ddis at nau: «Custu est su sŕnguni miu de s’alliŕntzia, chi est derramau po medas.


25, Si ddu nau deaderus: no, no ap’a bufai prus de su frutu de su sramentu fintzas a i-cussa dě candu dd’ap’a bufai nou, in s’arrčnniu de Deus».

 

Mc 14,23 E lečit in manu unu cŕlighe, torrčit gratzias a Deus e lu porrčit a issos, e issos bi bufčin totu cantos.

Mc 14,24 E lis nerzčit: "Custu est su sŕmbene meu de s'alliŕntzia, chi est derramadu pro medas”.

Mc 14,25 In veridade bos naro chi eo no apo a běer piůs de su frutu 'e sa 'ide fintzas a sa děe chi l'apo a běer nou in su regnu 'e Deus”.

 

Mc 14,23 E lečit in manu unu cŕlighe, torrčit gratzias a Deus e lu porrčit a issos, e issos bi bufčin totu cantos.

 

Mc 14,24  E lis nerzčit:   "Custu est  su sŕmbene meu  de s'alliŕntzia, chi est derramadu  pro medas”.

 

Mc 14,25  In veridade bos naro chi  eo no, no apo a běer piůs  de su frutu 'e sa 'ide  fintzas a-i cussa děe,  candho l'apo a běer  nou in su regnu 'e Deus”.

 

26 E cantau s’innu, nci fiant bessius a su monti de is olias.

 

26 E cantau s’innu, nci funt bessius a su monti de is Olias.

 

Mc 14,26 E daghi apčin cantadu s’innu, ch’essčin a su Monte ‘e sas Olěas.

 

Mc 14,26 E daghi apčin cantadu s’innu, ch’essčin a su Monte ‘e sas Olěas.

 
 

Discussione

 

Osservazioni del 1998

 

14,12 candu si festŕt sa pasca: il greco non dice questo, ma “quando si sacrificava l’(agnello della) pasqua”: ciň che č una precisa datazione: č il giorno della “vigilia”, quando alla sera si immolavano nel tempio gli agnelli della pasqua: 14 di nisan (cf sopra, 14,1).

14,13 poneiddi infatu: cf 1,17

14,13: una mariga: chi conosce oggi questo termine? Inoltre, dovrebbe trattarsi di una “brocca” in terra cotta: questa č la stranezza del testo.

14,15 issu: in greco kai autos : issu a totu;

14,15 fruniu per estromenon : manterrei l’idea di “sterriu”(cf 11,8) …

14,15 illichidiu per etoimon: manterrei per diversi motivi la stessa radice del greco, che si ripete subito dopo nell’imperativo: etoimasate: “aprontau - aprontai”: č giŕ “preparato”, eppure bisogna ancora “preparare”: … come il “destino” di Gesů : č giŕ “preparato” (da altri), eppure bisogna ancora che anche Gesů lo “prepari”…

Inoltre: qui in greco non c’č il kai (eppure Mc ne usa molti…):

 

14,22: e candu fiant pappendi: io tradurrei anche autôn: “e candu issus fiant pappendi” (prosecuzione del pasto rituale di pasqua: momento degli azzimi, solo che qui appare… “pane”). Il participio č al presente (continuitŕ), che io rispetterei: “funti pappendi”.

SS 11.06.03 Ho modificato da fin mandhighendhe in sun mandhighendhe, come da suggerimento. Tuttavia mi sembra che a noi questi salti di tempi dei verbi suonino innaturali. Mi sembra che anche traducendo il participio con un tempo passato non verrebbe meno il senso della continuitŕ dell’azione.

AP 12.06.03 In effetti, son d'accordo per la naturalezza. L'osservazione era del 1998, e forse agli inizi, oltre ad essere "principianti",  eravamo piů sul formale rigoroso. Mi permetto di ristabilire l'imperfetto "di continuitŕ" anche in campidanese. Č piů importante esplicitare "issus/issos".

14,22: custa est sa carri mia: perché “carne” se c’č “corpo”? Tanto piů che “carri” non mi sembra di sentirlo troppo spesso in sardo. E’ vero che “carne” e “corpo” sono intercambiabili in una retroversione aramaica, ma qui c’č “corpo”.

Si tratta delle “frasi interpretative” tipiche della cena pasquale, con le quali si chiarisce il significato del gesto. Se si volesse tradurre in modo dinamico, sa farebbe un altro discorso, ma ti saluto l’imprimatur.

14,24 derramau: manterrei l’articolo: “chi est derramau”

14,25 non app'a buffai : Anche qui manterrei la doppia negazione “profetica”: “no, non app’a buffai prusu”

14,25 sramentu : quando la vite č considerata in funzione del vino, da noi č “aidi”, e non “sramentu”;

14,25 nd’ap’a bufai nou: eviterei sempre questo “partitivo” che generalizza troppo; “dd’ap’a bufai”

14,25 a sa dě chi: il greco dice “a cussa dě candu”; dato il significato della frase, specificare e insistere non mi sembra che tolga niente ai modi sardi di dire;

“cussa dě”, inoltre, richiama i detti sulla venuta del “Figlio dell’uomo”(ai quali appartengono i detti “amen” del racconto della passione)

SS 11.06.03 Ho inserito una virgola dopo a-i cussa die per giustificare la modifica. Cussa die indica un particolare giorno, che gli interlocutori giŕ sanno quale sia.

 

14,26 monti de is olias: trattarlo come nome proprio?

 

 

 

 </