© Vangelo di Marco 2003. |
|||
Mc 14,12-16.22-26 x 22 giu |
|||
Ghiani 98 | Ghiani2003 | Seu Proposta 1 | Seu 2002 |
12E sa primu dě de is Atzimus, candu si festŕt sa Pasca [cun is sacrifětzius], ddi nant is iscientis suus: «A innui bolis chi andeus a aprontai po ti papai sa Pasca?». |
12 E sa primu dě de is Atzimus, candu si sacrificŕt sa Pasca, is iscientis suus ddi nant: «A innui bolis chi andeus a aprontai po chi papis sa cena de sa Pasca?». |
Mc 14,12 E-i sa prima děe de sos Panes ŕtzimos, candho si sacrificaěat s'anzone ‘e sa Pasca, sos dischentes suos li nerzčin: " A inůe cheres chi andhemus a aprontare pro chi tue mandhighes sa chena 'e sa Pasca?". |
Mc 14,12 E-i sa prima děe de sos Panes ŕtzimos, candho si sacrificaěat s'anzone ‘e sa Pasca, sos dischentes suos li nerzčin: " A inůe cheres chi andhemus a aprontare pro chi tue mandhighes sa chena 'e sa Pasca?". |
13Tandus mandat duus de is iscientis suus e ddis narat: «Andai in tzitai, s’at a obiai un’ňmini seidendinci una mariga de ŕcua; poneiddi infatu
14e anca nci at a intrai (issu), narai a su meri de sa domu: su Maistu narat: Innui est saposentu miu po ddui papai sa Pasca cun is iscientis mius?
15 E issu sat a amostai unaposentu in susu, mannu fruniu e illichidiu: e inně aprontai po nosu». |
13 Tandus mandat duus de is iscientis suus e ddis narat: «Andai
in citai, s’at a obiai un’ňmini seidendinci una mŕriga de ŕcua; poneiddi
infatu |
Mc 14,13 Mc 14,13 E imbičit duos de sos dischentes suos e lis nerzčit: "Tucade a sa tzitade. Bos at a abbojare un'ňmine chi jughet una broca 'e abba. Andhade infatu a isse
Mc 14,14 e inůe si sěat ch'intret nade a su mere 'e domo: ’ Su Mastru narat:
ůe est s'aposentu meu inůe eo mŕndighe sa chena 'e sa Pasca paris cun sos
dischentes měos?’ |
Mc 14,13 E imbičit duos de sos dischentes suos e lis nerzčit: "Tucade a sa tzitade. Bos at a abbojare un'ňmine chi jughet una broca 'e abba. Andhade infatu a isse
Mc 14,14 e inůe si sěat ch'intret nade a su mere 'e domo: ’ Su Mastru narat: ůe est s'aposentu meu inůe eo mŕndighe sa chena 'e sa Pasca paris cun sos dischentes měos?’
Mc 14,15 E isse bos at a mustrare una sala manna in su pianu 'e subra, frunida e preparada. Iněe aprontade pro nois". |
16Is iscientis nci fiant bessius, fiant andaus a sa tzitai, iant agatau cumenti ddis iat nau e iant aprontau po sa Pasca. |
16 Is iscientis nci funt bessius, funt andaus a sa citai, ant agatau cumenti ddis iat nau e ant aprontau po sa Pasca.
|
Mc 14,16 Sos dischentes ch'essčin e giompčin a sa tzitade e agatčin comente lis aěat nadu e aprontčin sa chena 'e sa Pasca. |
Mc 14,16 Sos dischentes ch'essčin e giompčin a sa tzitade e agatčin comente lis aěat nadu e aprontčin sa chena 'e sa Pasca. |
22 E candu fiant papendi, pigau su pani e nada sa beneditzioni, ddiat segau, ddiat donau a issus e iat nau: «Pigai: custa est sa carri mia». |
22 E candu issus fiant papendi, at pigau su pani e at nau sa beneditzioni, dd’at pratzěu e dd’at donau a issus e at nau: «Pigai: custu est su cropus miu». |
Mc 14, 22 E candho issos fin mandhighendhe, lečit in manu unu pane, nerzčit sa beneissione, lu partčit e lu dčit a issos, nerzendhe: "Leade, custu est su corpus meu". |
Mc 14, 22 E candho issos fin mandhighendhe, lečit in manu unu pane, nerzčit sa beneissione, lu partčit e lu dčit a issos, nerzendhe: "Leade, custu est su corpus meu". |
23E pigau su calixi, torrendi gratzias ddiat donau a issus, e ddu iant bufau totus.
24E ddis iat nau: «Custu est su sanguni miu de salliantzia, derramau po medas.
25 Si nau sa beridai ca non (nd) apa bufai prus de su frutu de su sramentu fintzas a sa dě chi ndapa bufai nou, in sarrenniu de Deus». |
23 E at pigau su cŕlixi, at torrau grŕtzias, dd’at donau a issus, e issus
ddu’ant bufau totus. |
Mc 14,23 E lečit in manu unu cŕlighe, torrčit gratzias a Deus e lu porrčit a
issos, e issos bi bufčin totu cantos. |
Mc 14,23 E lečit in manu unu cŕlighe, torrčit gratzias a Deus e lu porrčit a issos, e issos bi bufčin totu cantos.
Mc 14,24 E lis nerzčit: "Custu est su sŕmbene meu de s'alliŕntzia, chi est derramadu pro medas”.
Mc 14,25 In veridade bos naro chi eo no, no apo a běer piůs de su frutu 'e sa 'ide fintzas a-i cussa děe, candho l'apo a běer nou in su regnu 'e Deus”. |
26 E cantau sinnu, nci fiant bessius a su monti de is olias. |
26 E cantau s’innu, nci funt bessius a su monti de is Olias. |
Mc 14,26 E daghi apčin cantadu s’innu, ch’essčin a su Monte ‘e sas Olěas. |
Mc 14,26 E daghi apčin cantadu s’innu, ch’essčin a su Monte ‘e sas Olěas. |
Discussione |
|||
Osservazioni del 1998 14,12 candu si festŕt sa pasca: il greco non dice questo, ma quando si sacrificava l(agnello della) pasqua: ciň che č una precisa datazione: č il giorno della vigilia, quando alla sera si immolavano nel tempio gli agnelli della pasqua: 14 di nisan (cf sopra, 14,1). 14,13 poneiddi infatu: cf 1,17 14,13: una mariga: chi conosce oggi questo termine? Inoltre, dovrebbe trattarsi di una brocca in terra cotta: questa č la stranezza del testo. 14,15 issu: in greco kai autos : issu a totu; 14,15 fruniu per estromenon : manterrei lidea di sterriu(cf 11,8) 14,15 illichidiu per etoimon: manterrei per diversi motivi la stessa radice del greco, che si ripete subito dopo nellimperativo: etoimasate: aprontau - aprontai: č giŕ preparato, eppure bisogna ancora preparare: come il destino di Gesů : č giŕ preparato (da altri), eppure bisogna ancora che anche Gesů lo prepari Inoltre: qui in greco non cč il kai (eppure Mc ne usa molti ):
14,22: e candu fiant pappendi: io tradurrei anche autôn: e candu issus fiant pappendi (prosecuzione del pasto rituale di pasqua: momento degli azzimi, solo che qui appare pane). Il participio č al presente (continuitŕ), che io rispetterei: funti pappendi. SS 11.06.03 Ho modificato da fin mandhighendhe in sun mandhighendhe, come da suggerimento. Tuttavia mi sembra che a noi questi salti di tempi dei verbi suonino innaturali. Mi sembra che anche traducendo il participio con un tempo passato non verrebbe meno il senso della continuitŕ dell’azione. AP 12.06.03 In effetti, son d'accordo per la naturalezza. L'osservazione era del 1998, e forse agli inizi, oltre ad essere "principianti", eravamo piů sul formale rigoroso. Mi permetto di ristabilire l'imperfetto "di continuitŕ" anche in campidanese. Č piů importante esplicitare "issus/issos". 14,22: custa est sa carri mia: perché carne se cč corpo? Tanto piů che carri non mi sembra di sentirlo troppo spesso in sardo. E vero che carne e corpo sono intercambiabili in una retroversione aramaica, ma qui cč corpo. Si tratta delle frasi interpretative tipiche della cena pasquale, con le quali si chiarisce il significato del gesto. Se si volesse tradurre in modo dinamico, sa farebbe un altro discorso, ma ti saluto limprimatur. 14,24 derramau: manterrei larticolo: chi est derramau 14,25 non app'a buffai : Anche qui manterrei la doppia negazione profetica: no, non appa buffai prusu 14,25 sramentu : quando la vite č considerata in funzione del vino, da noi č aidi, e non sramentu; 14,25 ndapa bufai nou: eviterei sempre questo partitivo che generalizza troppo; ddapa bufai 14,25 a sa dě chi: il greco dice a cussa dě candu; dato il significato della frase, specificare e insistere non mi sembra che tolga niente ai modi sardi di dire; cussa dě, inoltre, richiama i detti sulla venuta del Figlio delluomo(ai quali appartengono i detti amen del racconto della passione) SS 11.06.03 Ho inserito una virgola dopo a-i cussa die per giustificare la modifica. Cussa die indica un particolare giorno, che gli interlocutori giŕ sanno quale sia.
14,26 monti de is olias: trattarlo come nome proprio?
|