|
23 E fut sussèdiu ca in sàbudu, passendi
in mesu de is terras prenas a trigu, is iscientis suus, andendi andendi,
iant incumentzau a tirai spigas. 24 Is fariseus ddi narant:
«Castia, poita funt faendi in dì de sàbudu su chi no est lìtzitu?».
25 E issu ddis narat: «No dd’eis lìgiu mai ita iat fatu David,
candu iat tentu apretu e dd’iat pigau fàmini a issu e a is chi fiant cun
issu? 26 Comenti fut intrau a sa domu de Deus, candu fut
predi maiori Abiatàr e s’iat papau is panis de ponidura chi no est
lìtzitu a ndi papai feti che a is predis, e ndi donàt fintzas e a is chi
fiant cun issu?». 27 E ddis naràt: «Su sàbudu est fatu
po s’òmini e non s’òmini po su sàbudu. 28 Po mori e po cussu,
su Fillu ‘e òmini est meri de su sàbudu puru».
|
|
23 E
isteit chi isse de sàpadu fit atraessendhe campos de laore, e-i sos
dischentes suos, mentras chi fin caminendhe, si ponzein a ndhe ‘oddhire sas
ispigas. 24 E-i sos Fariseos li naraian: «Abbàida! Proit’est chi in die de
sàpadu faghen su chi no est lìtzitu?». 25 E isse lis narat: «Mai azis lègidu
ite fateit Dàvide candho s’agateit in bisonzu e apein fàmine isse e-i sos
chi fin cun isse?. 26 Comente intreit a sa domo ‘e Deus, sendhe Abiatar sumu
satzerdote, e mandhigheit de sos panes de s’oferta e ndhe deit fintzas a
sos chi fin cun isse?». 27 E lis naraiat: «Su sàpadu est istadu fatu pro
s’òmine e no s’òmine pro su sàpadu. |
|
|
|
,1 E fut torrau a intrai a sa Sinagoga e
ddu’iat un’òmini cun d’una manu sicada 2 e ddu portànt a
càstiu po biri chi ddu sanàt, po ddi pòdiri getai nexi. 3
Tandus iat nau a s’òmini chi portàt sa manu sicada: «Pesa-tì! In
mesu!». 4 Agoa ddis iat nau: «Est lìtzitu, in dì de sàbudu, a
fari beni o a fari mali, a ndi campai una vida o a ndi dda pigai?».
5 Ma issus abarrànt citius. E castiendiddus totu a fùrriu,
arrennegau e cun tristura, puita ca fiant a coru tostau, iat nau a
i-cuss’òmini: «Allònghia sa manu!». Dd’iat allonghiada e sa manu ddi fut
torrada sana. 6 E is fariseus nci fiant bessius illuegu e
iant tentu (?) unu cuntzillu contras a issu, cun cussus de sa
parti de is Erodianus, po dd’ispèrdiri.
|
|
3
1 E intreit torra a sa sinagoga. E inie b’aiat un’òmine chi giughiat una
manu sica. 2 E l’istaian osservendhe pro ‘ider si lu sanaiat in die de
sàpadu, a tales de l’acusare. 3 E narat a-i cuss’òmine chi giughiat sa manu
sica: «Pesadindhe e beni a mesu!». 4 E a issos lis narat: «Est lìtzitu in
die de sàpadu de fagher su bonu o de fagher su malu o puru de salvare una
vida o de la ‘ochire?». 5 E abbaidendhesilos a inghìriu airadu, intristidu
pro sa duresa de su coro issoro, narat a s’òmine: «Isterre sa manu!». E
isse l’isterreit e-i sa manu sua isteit sanada. 6 Sos Fariseos ch’essein e
luego fatein cunsizu umpare cun sos de Erode pro l’arruinare. |
|
|