© Vangelo di Luca 2003.
Traduzione dal greco in sardo campidanese, variante del Sarcidano isilese, di Antioco e Paolo Ghiani.
Traduzione dal greco in sardo logudorese di Socrate Seu.
Consulenza esegetica di Antonio Pinna

Luca 01,01-56 cf note 2002 01,26-38 ;  note 2001 a 1 ,57-66

Ghiani 2000 Diodati 1900 Seu Proposta 1 Modifiche  
 

1,1 Sendu ca medas ant donau manu a assentai unu arrelatu de is cosas chi funt lompias a cumpridura in mesu nostu,

 

2 comenti ddas ant intregadas a nosu cussus chi ant biu totu de printzipius cun is ogus insoru e si funt fatus a srebidoris de su fueddu,

 

3 est partu giustu fintzas e a mimi de cumpudai de nou donnia cosa cun còidu e de nd'iscriri cun assentu a vusteti, sa mertzei Teofilu,

 

4 poita ca aici, de totus is fueddus chi eis arricìu, nd’eis a podiri arreconnosci sa prena sigurantzia.

 

Lc 01,01 Dadu chi medas an postu manu a isterrer una relata bene assentada de sos fatos chi sun sutzessos tra nois,


Lc 01,02 comente nos los an intregados sos chi dae su comintzu ndhe sun istados testimonzos de vista e si sun fatos servidores de sa Paraula,


Lc 01,03, eo puru apo pensadu, pustis de àer fatu chircas cun cuidadu subr’a d-onzi cosa dae su comintzu, de ndh’iscrìer a tie cun ordine, Teòfilu apretziadu,


Lc 01,04 a tales chi tue ti dìas contu de comente sìan fundhados sos insinzos chi as àpidu.

 
 

Lc 1,5 A su tempus de Erodi urrei de sa Giudea ddu iat unu predi chi ddi narànt a nomini Zacaria, de s’aredeu de Abìa, e teniat a pobidda una de is fillas de Aronne chi a nomini ddi narànt Elisabetta.




Lc 1,6 E issus fiant totus a is dus giustus ananti de Deus e praticànt (caminànt in) totus is pretzetus e cumandamentus de su Sennori chentza de farta peruna.

Lc 1,7 E non teniant fillus, ca Elisabeta fut isterili (lunariga), e totus a is dus fiant intraus in edai.

 

5 In su tempus di Erodi, rei de sa Giudea, inci fiat unu çertu saçerdotu nomenau Zaccaria, de s'ordini de Abia; e sa mulleri, chi si naràt Elisabetta, fiat de is fillas de Aaronni.



 

6 Tot e is duus fianta giustus ananti de Deus, camminendi irreprensibilis in tot is cumandamentus e leis de su Signori.


 

7 E non tenianta fillus, poita chi Elisabetta fiat sterili, e tot e is duus fiant avanzaus in edadi.
 

 

Lc 01,05 In sos tempos de Erodes su tetrarca de sa Giudea s’agataìan unu satzerdote chi de nùmene si naraìat Zacarìas, de s’òrdine de Abià, e-i sa muzere, de s’erentzia ‘e Aaròn, chi de nùmene si naraìat Elisabeta.
 

Lc 01,06 E ambos fin giustos in dainanti a Deus, osservendhe chena falta totu sas leges e-i sos cumandhamentos de su Segnore.

 

Lc 01,07 E no aìan fizos, dadu chi Elisabeta fit istèrile e ambos fin intrados in edade.
 

 

Lc 1,8 Tandus est sussediu candu issu fiat faendi is afuntzionis de is predis, in su tempus (furriu) chi ddi tocàt ananti de Deus,
 


 


Lc 1,9 comenti fut costumantzia po is afuntzionis, ca iat tentu sa sorti de intrai a su santuariu (tempru) de su Sennori po (abruxai) ponni s’incensu,

 

 

 

Lc 1,10 e totu sa genti de su populu fiat preghendi in foras a s’ora de s’incensu.

 

 

8 E fiat suççediu chi mentras issu fiat fendi is funzionis de saçerdotu in s'ordini de sa classi sua, ananti de Deus,

 


 

 

9 segundu s'usu de su saçerdoziu, ddi fiat toccau in sorti de intrai in su templu de su Signori po fai su profumu;

 

 

 

 

 

10 e totu sa multitudini de su populu aturàt preghendi in foras, in su tempus de su profumu.

 

 

 

Lc 01,08 E istèit, duncas, chi mentras chi Zacarìas fit fatendhe su servitziu sou ‘e satzerdote in dainanti a Deus cunfromma a su turnu ‘e s’òrdine sou,
 

Lc 01,09 in sa sorteada, segundhu su chi costumaìat in su serviziu ‘e sos satzerdotes, tochèit a isse a intrare in su tempiu ‘e su Segnore a fagher s’oferta ‘e s’intzensu.
 

Lc 01,10 E totu s’assemblea ‘e su pòbulu fit preghendhe foras in s’ora ‘e s’intzensu.
 

 
 

Lc 1,11 Tandus dd’est cumpartu unu missu de su Sennori, istrantaxu, a manu dereta de s’altari de s’incensu.

Lc 1,12 E Zacaria si nd’est assicau e dd’est intrada timorìa.

 

11 E ddi fiat appartu un angelu de su Signori, chi abbarràt strantaxu a manu deretta de s'altari de is profumus.

 

12 E Zaccaria, candu dd'hiat bistu, si fiat turbau e si fiat plenu de timori.

 

Lc 01,11 Assoras a isse si li presentèit un’ànghelu ‘e su Segnore, reu a manu ‘ereta de s’altare ‘e s’intzensu.
 

Lc 01,12 E, daghi lu ‘idèit, Zacarìas s’agiolotèit e lu leèit sa timòria.
 

 

Lc 1,13 Tandus su missu dd’at nau:
«Non timas, Zacaria,
poita ca s’arresu tuu est istetiu ascurtau
e pobidda tua Elisabeta t’at a iscendiai unu fillu
e dd’as a ponni a nomini Giuanni

Lc 1,14 e tui nd’as a tenni prexu e allegria
e medas si nd’ant a prexai

 

 

13 Ma s'angelu dd'hiat nau:

«No timas, Zaccaria, poita chi s'orazioni tua est istetia ascurtada, i Elisabetta, mulleri tua, t'hat a partoriri unu fillu, e tui dd'has a nomenai Giuanni.

 

14 E tui 'ndi has a tenniri gosu e allirghia, e medas hant a pigai plaxeri de su nascimentu de issu.

 

Lc 01,13 Ma li nerzèit s’ànghelu: “No timas, Zacarìas, ca Deus at acoglidu sa pregadorìa tua, e Elisabeta muzere tua t’at a parturire unu fizu e tue de nùmene l’as a ponner Giuanne.

 

Lc 01,14 E a tie ti ndh’at a benner gosu e cuntentesa manna e medas s’an a allegrare de sa nàschida sua.
 

 
 

Lc 1,15 ca at essiri mannu, a is ogus de su Sennori,
e binu e atrus mustus no nd’at a bufai
e at essiri prenu de Spiritu santu
giai de is intrannias de sa mama sua



Lc 1,16 e medas de is fillus de Israeli,
issu ndi ddus a torrai a su Sennori Deus insoru


Lc 1,17 e issu dd’at a caminai ananti
cun su spiritu e sa frotza de Allìas,
po ndi torrai is corus de is babus faci a is fillus
e is arrevessus a su sentidu de is giustus,
po aprontai a su Sennori unu populu beni cuncordau».

 

15 Poita chi hat essiri mannu ananti de Deus, e no hat a buffai né binu né sidru, e finas de su sinu de sa mamma hat essiri plenu de Spiridu Santu;

 

 



16 e a medas de is fillus de Israeli ddus hat a convèrtiri a su Signori Deus insoru;

 

17 e hat andai ananti de issu, cun su spiridu e cun sa potenzia de Elias, po furriai is corus de is babbus a is fillus e is disubbidientis a is pensamentus de is giustus, po preparai a su Signori unu populu beni dispustu. »

 

Lc 01,15 Ca isse at a esser mannu in dainanti a su Segnore, e de ‘inu ne de àteru ch’ imbreaghet de seguru no ndh’at a bìer, e at a esser pienu de Ispìridu santu ja dae sas intragnas de sa mama,
 

Lc 01,16 e medas de sos fizos de Israele che los at a torrare a su Segnore Deus issoro.
 

Lc 01,17 E isse at a caminare in dainanti a Deus in s’ispìritu e-i sa potentzia de Elìas, pro che torrare sos coros de sos babbos a sos fizos e-i sos rebelles a sa sabiesa ‘e sos giustos, pro aprontare a su Segnore unu pòbulu dispostu a l’acoglire.

 
 

Lc 1,18 E Zacaria at nau a su missu: «Comenti ap’a conosci custu? Ca deu seu beciu e pobidda mia est intrada in edai?».
 

 


Lc 1,19 E su missu at arrespustu e dd’at nau: «Dèu seu Crabieli, dèu seu ananti de Deus e seu istetiu mandau po ti fueddai e po ti donai custas novas bonas.

Lc 1,20 E mira, as a abarrai citìu e no as a podiri fueddai fintzas a sa dì chi custas cosas ant a sussediri poita ca no as cretiu a is fueddus mius, chi s’ant a cumpriri in su tempus insoru».

 

 

18 E Zaccaria hiat nau a s'angelu: « De aundi deu hap 'a conosciri custa cosa? poita deu seu becciu, e mulleri mia est avanzada in edadi».

 

19 E s'angelu dd'hiat arrespustu: « Deu seu Gabrieli, chi stau a sa presenzia de Deus, e seu stetiu mandau a ti fueddai e a ti portai custa bona nova.

 

20 I eccu, has aturai mudu e senza de podiri fueddai finzas a sa dì chi custa cosa hat a suççediri, poita chi no has cretiu a is paraulas mias, chi s'hant a cumpliri in su tempus insoru ».

 

Lc 01,18 E nerzèit Zacarìas a s’ànghelu: “Coment’est ch’ap’a poder connoscher custu? Eo so ‘ezu, difatis, e muzere mìa est intrada in tempus”.
 

Lc 01,19 E-i s’ànghelu li rispondhèit nerzendhe: “Eo so Gabriele e isto in dainanti a Deus e so istadu imbiadu a ti faeddhare e a ti dare custa bona nova;
 

Lc 01,20 e acò chi tue as a esser mudu e no as a poder faeddhare fintzas a sa dìe chi custas cosas an a sutzeder, prevìa chi no as crètidu a sas paraulas mìas, chi s’an a cumprire a tempus issoro.
 

 
 

Lc 1,21 E su populu fiat abetendi a Zacaria e fiat spantau ca megàt de si stentai in su santuariu.

 

 

Lc 1,22 Apustis, candu nd’est bessiu e no ddus podiat fueddai ant cumprendiu ca iat biu una bisioni (pubàda) in su santuariu. E issu dd’is faìat acìnnidus e abarràt mudu.

Lc 1,23 E candu at cumpriu is dis de is afuntzionis suas est sussediu ca si nd’est andau a domu sua.

 

 

21 Intantu su populu fiat aspettendi a Zaccaria, e si maravigliàt ch'issu si stentessit in su templu.

 

 

22 Ma de pustischì s' indi fiat bessiu, non ddus podiat fueddai; e issus hianta cumprendiu chi Zaccaria hiat bista una visioni in su templu; e issu ddis fiat fendi accinnus, e fiat aturau mudu.
 

23 E candu fiat passau su tempus de su ministeriu suu, s' indi fiat andau a domu sua.

 

Lc 01,21 E-i su pòbulu fit aisetendhe a Zacarìas e fit meravizadu chi isse s’essèret istentendhe in su tempiu.
 

Lc 01,22 Candho posca ndh’essèit, no resessìat a lis faeddhare e issos cumprendhèin chi aìat bidu una visione in su tempiu; e lis faghìat ingestos ma abarraìat mudu.
 

Lc 01,23 E istèit chi comente si cumprèin sas dìes de su servitziu sou ‘e satzerdote, si ndhe torrèit a domo sua.
 

 

 

Lc 1,24 E apustis de is cussas dis Elisabeta sa pobidda sua at concepìu e s’est cuada po cincu mesis e naràt:

 

Lc 1,25 «Aìci at fatu a mimi su Sennori in custas dis candu m’at castiau po mi ndi pigai sa bregungia mia in mesu de is ominis».

 

24 E passadas cuddas dìs, sa mulleri de issu, Elisabetta, fiat benia pringia, e po cincu mesis si fiat acuada, narendi:

 

 

25 Aici m'hat fattu su Signori, in is dìs chi m'hat castiada, po destruiri su disonori miu in mesu de is ominis».

 

Lc 01,24 Dabòi ‘e cussas dies, duncas, Elisabeta sa muzere cuntzepèit e si ndh’istèit cuada chimbe meses e naraìat:
 

Lc 01,25: “Est su Segnore chi m’at fatu custu, in sas dìes chi at boltadu sos ojos subr’a mie pro mi ndhe leare sa ‘irgonza in mesu a sa zente”.
 

 

26 Tandus, in su de ses mesis su missu Crabieli fut istètiu mandau de Deus a una citai de sa Galilea, chi ddi narànt Nazaret,

 

27 a una picioca chi fiat isposa cun d’unu chi ddi narànt Giusepi de sa domu de David, e a sa picioca ddi narànt Maria.

 

Lc 01,26 In su ‘e ses meses, duncas, Deus imbièit s’ànghelu Gabriele a una tzitade ‘e Galilèa chi si naraìat Nàzareth,

Lc 01,27 a sa ‘e una picioca impignada a un’òmine chi si naraìat Zusepe, de sa domo ‘e Dàvide. Sa picioca si naraìat Marìa.

 
 

28 E intrau anca fut issa at nau: «Saludi, prena de gràtzia, su Sennori est cun tegus».
 

 

29 Issa tandus po cussu fueddu si ndi fut totu assicada e megàt de arrexonai ita iat a èssiri custu saludu.
 

   

Lc 01,28 E candho intrèit a domo ‘e issa s’ànghelu nerzèit: “Deus ti salvet, piena ‘e gratzia. Su Segnore est cun tegus.

Lc 01,29 Issa pero a-i cussas paràulas s’agiolotèit e fit pessendhe ite saludu podìat esser cussu.
 

   
 

30 E su missu dd’at nau: «Non timast, Maria, ca as agatau gràtzia ananti de Deus.

 

31 E mira ca as a concepiri in is intrànnias e as a tènniri unu fillu e a nòmini dd’as a ponni Gesùs.

 

32 Issu at èssiri mannu e dd’ant a narri fillu de su Totu Artu, e su Sennori Deus dd’at a donai sa trona de David babu suu

 

33 e at arrenniai a pitzus de sa domu de Giacobi po sèmpiri e de s’arrènniu suu no ddu at ari acabu.

   

Lc 01,30 E nerzèit s’ànghelu: “No timas, Maria, ca as agatadu gratzia in dainanti a Deus.

 

Lc 01,31 E acò chi as a cuntzepire e as a parturire unu fizu e de nùmene l’as a ponner Gesùs.

Lc 01,32 At a esser mannu e l’an a narrer Fizu ‘e su Deus Soberanu e-i su Segnore Deus l’at a dare su tronu ‘e Dàvide su Babbu.

Lc 01,33 E at a regnare subra sa domo ‘e Giacobbe in eternu e-i su regnu sou at a esser chena agabbu.
 

   
 

34 Tandus Maria at nau a su missu: «Comenti at èssiri custa cosa? Ca deu, òmini no ndi connosciu».

 

35 E su missu at arrespustu e dd’at nau: «Spìritu santu at abasciai fintzas a tui
e potentzia de Su Totu Artu t’at a umbrai. Po cussu fintzas e a su chi at a nàsciri dd’ant a narri santu, fillu de Deus.

 

36 E mira ca Elisabeta, sa parenti tua, fintzas e issa at concepiu unu
fillu a is becesas suas e custu po issa est su de ses mesis, e narànt ca fut lunàriga.

 

37 Ca no s’agatat fueddu perunu impossibili po Deus.

 

Lc 01,34 Nerzèit assora Marìa a s’ànghelu: “Comente at a esser custu, dadu chi no connosco òmine perunu?”.

Lc 01,35 S’ànghelu li rispondhèit nerzendhe: “Ispìritu ‘e Deus at a benner subr’a tie e t’at a aumbrare sa potentzia ‘e Deus Soberanu. Fintzas pro cussu a su beneìtu chi naschet l’an a narrer Fizu ‘e Deus.

 

Lc 01,36 E acò chi Elisabeta, sa parente tua, issa puru a sa ‘etzesa at cuntzepidu unu fizu e-i custu pro issa, chi naraìan istèrile, est su ‘e ses meses.

Lc 01,37 Ca peruna cosa est impossìbbile a Deus”.

 
 

38 Tandus Maria at nau: «Mira, sa tzeraca de su Sennori. Mi sussedat cunfromas a su fueddu tuu. E su missu si ndi fut andau.

   

Lc 01,38 Nerzèit assoras Marìa: “Acò s’isciaa ‘e su Segnore: Chi mi sutzedat segundhu sa paràula tua”. E si ch’andhèit dae issa s’ànghelu.

   
 

39 Apustis Maria, in cussas dis, si nd’est pesada e at mòviu de pressi faci a is montis a una citai de Giuda,

 

 

 

40 e est intrada a domu de Zacaria e at saludau a Elisabeta.


E tocat duncas, in cussas dis, Maria,

at mòviu de pressi faci a is montis, a una citadi de Giuda,

 

 

 

40 e fut intrada a domu de Zacaria e at saludau a Elisabeta.

 

 

Lc 01,39 In cussas dies, duncas, Marìa leèit e si tuchèit a s’ala ‘e sa montagna, in presse, abbìa a una tzitade ‘e sa Giudea,

 

Lc 01,40 e intrèit in domo ‘e Zacarìas e saludèit a Elisabeta.
 

 

Lc 01,39 In cussas dies, duncas, Maria leeit e si tucheit a s’ala ‘e sa montagna, in presse, abbia a una tzitade ‘e Giudas,

 

 

Lc 01,40 e intreit in domo ‘e Zacarias e saludeit a Elisabeta

 

41 E est sussèdiu ca comenti Elisabeta at intèndiu su saludu de Maria, su pipiu si dd’est saddìu in brenti, e Elisabeta ndi fut istètia prena de Spiritu santu


 

42 e at pesau una boxi e a boxi manna at nau: «Benedita tui intru de is feminas e beneditu su frutu de is intrànnias tuas!

 

41  E est sussèdiu ca comenti Elisabeta at intèndiu su saludu de Maria, su pipiu si dd’est saddìu in is intrannias, e Elisabeta, prena de Spiritu santu,

 

 

42 at pesau boxi e a boxi manna at nau: «Benedita ses tui intra totu is fèminas e beneditu est su frutu 'e is intrannias tuas!

 

Lc 01,41 E istèit chi comente Elisabeta intendhèit su saludu ‘e Marìa, sa criadura in sas intragnas si li saddhèit, e Elisabeta istèit piena de Ispìridu santu,
 

Lc 01,42 e isclamèit a boghe manna: “Beneìta ses tue intre totu sas fèminas e beneìtu est su frutu ‘e sas intragnas tuas!”.

 

Lc 01,41 E isteit chi comente Elisabeta intendheit su saludu ‘e Marìa, sa criadura in sas intragnas si li saddheit, e Elisabeta, piena de Ispìridu santu,

 

 

 


Lc 01,42 a boghe manna nerzeit: “Beneita ses tue intre totu sas fèminas e beneitu est su frutu ‘e sas intragnas tuas!”.

 

 

43 E de innui mi tocat custu, chi sa mama de su Sennori miu bengiat a domu mia?

 

44 Mira ca, comenti sa boxi de su saludu tuu est lòmpiu a is
origas mias, s’est saddìu in prexu su pipiu in brenti mia

 

 

43 Spantu mannu est custu chi mi tocat, chi sa mama de su Sennori miu bengiat a domu mia!

 

44 Eccu, difatis, comenti sa boxi de su saludu tuu est lòmpiu a is origas mias, s’est saddìu in prexu su pipiu in is intrannias mias.

 

Lc 01,43 E dae inùe mi ‘enit custu chi sa mama ‘e su Segnore meu ‘enzat a domo mia?
 

Lc 01,44 Difatis, acò chi comente sa ‘oghe ‘e su saludu tou m’est giòmpida a orijas, s’est saiddhida ‘e sa cuntentesa sa criadura in sas intragnas mìas.

 

Lc 01,43 E dae inue mi ‘enit custu chi sa mama ‘e su Segnore meu ‘enzat a domo mia?

 

 

Lc 01,44 Acò, difatis, chi comente sa ‘oghe ‘e su saludu tou m’est giòmpida a orijas, s’est saiddhida ‘e sa cuntentesa sa criadura in sas intragnas mìas.

 

 

45 E diciosa tui chi as crètiu ca su Sennori at a cumpriri is promissas chi t’at fatu.

 

 

45 E biada tui chi as crètiu a su Sennori, ca is promissas chi t'at fatu ant a lòmpiri a cumprimentu.

 

Lc 01,45 E biada sa ch’at crètidu chi dian esser giòmpidas a cumprimentu sas cosas chi l’at nadu su Segnore”.

 

Lc 01,45 E biada sa ch’at crètidu chi su chi l’at nadu su Segnore diat esser giòmpidu a cumprimentu”.

 
 

46 E Maria at nau:
«Cantat s’ànima mia sa mannesa de su Sennori
 

47 e s’est alligrau su spìritu miu po Deus, srabadori miu,
 

48 ca at castiau a sa minoresa de sa tzeraca sua;
de imoi innantis sa genti totu canta m’at a fai diciosa,
 

 

 

 

 

49 ca cosas mannas m’at fatu su Totu Poderosu:
e santu su nòmini suu

 


50 e sa piedadi sua in donnia areu e tempus
po is chi ddu srebint.
 

   

Lc 01,46 E nerzèit Maria: S’ànima mìa esaltat su Segnore,
 

Lc 01,47 e-i s’ispìritu meu s’allegrat in Deus, su salvadore meu,
 

Lc 01,48 ca at pesadu sos ojos subra s’umilidade de s’isciaa sua. Acò, difatis, chi dae como innantis totu sas generatziones m’an a narrer biada.
 

Lc 01,49 ca at fatu cosas mannas a mie s’Onnipotente e santu est su nùmene sou,
 

Lc 01,50 e dae generatzione in generatzione sa miserigordia sua andhat a sos chi si l’assugetan.
 

 

Lc 01,46 E nerzeit Maria: S’ànima mìa esaltat su Segnore,

 


Lc 01,47 e-i s’ispìritu meu s’allegrat in Deus, su salvadore meu,

 

Lc 01,48 ca at ‘oltadu sos ojos subra s’umilidade de s’isciaa sua. Acò, difatis, chi dae como innantis totu sas generatziones m’an a narrer biada.

 
 

51 At fatu frotza cun su bratzu suu,
at isperdiu mannosus in menti e coru insoru.
 

 

 

52 Nd’at sciusciau potentis de trona
e nd’at pesau minoris.
 

 

 

 

53 a chi patit famini dd’at totu prenu de benis
a chi s’arricat nci dd’at bogau chentza nudda.

   

Lc 01,51 At mustradu sa potentzia ‘e su bratzu sou, at ispèrdidu sos superbos in sos pensamentos de su coro issoro;
 

Lc 01,52 ndh’at faladu sos potentes dae sos tronos e ch’at postu in altu sos chi no sun de gradu,
 

Lc 01,53 sos ch’aìan fàmine los at pienados de benes e-i sos ricos che los at dispaciados a manos iscutas.
 










 

ndh'at faladu sos potentes dae sos tronos e at postu in altu sa zente ùmile

 
 

54 At pigau a sa manu a Israeli fillu suu,
po s’arregodai de sa piedadi sua,
 

55 comenti iat promittiu a is mannus nostus,
po Abramu e su sémini suu, po sèmpiri».
 

   

Lc 01,54 At dadu agiudu a Israele servidore sou, ammentèndhesi ‘e sa miserigordia sua,

Lc 01,55 comente aìat nadu a sos mannos nostros, a Abramu e a sa discendhentzia sua, in eternu.
 

   
 

56 Tandus Maria est abarrada cun issa unus tres mesis
e apustis nc’est torrada a domu sua.

 

 

Lc 01,56 Maria, duncas, si tratenzèit cun issa unos tres meses, posca si ndhe torrèit a domo sua.

 
   

Discussione

 

 

 

alto

   
   
   
 

Lc 01,39 Apustis

AP 06.12.03 Eravamo giunti alla conclusione di evitare di usare questo giro di frase per tradurre un participio aoristo.

 

Lc 01,39 si nd’est pesada

AP 06.12.03 Tipico modo semitico di indicare l'inizio di un'azione. In sardo, si usa il verbo "si ndi pesai" con la stessa funzione? Mi sembra più naturale, anche se forse colloquiale, usare "tocat". L'abbiamo usato altre volte, ma non so se sia adatto in questa circostanza.

Talovolta, mi sembra che in tale funzione noi usiamo il verbo "pesai" in modo assoluto:  "pesu e mi ndi andu", o anche "pesu e mi ndi seu andau". Certo, sarebbe più semplice se si usasse il presente storico: "Maria pesat e tocat faci a is montis, de pressi, faci a una citadi...".

Forse si potrebbe qui usare in tale funzione lo stesso verbo "movit", invece di usarlo dopo per tradurre "viaggiare"

 

Lc 01,39 faci a is montis a una citai

AP 06.12.03 faci a ... a... : non mi suona molto bene; forse, una maggiore articolazione, come in logudorese? Inoltre, non so se dipenda anche dal fatto che "is montis" non mi suona identico a "la zona abitata dei monti"; ma in realtà potrebbe andar bene. Forse basta una virgola? (fare maggior attenzione alla punteggiatura...). Forse è l'avvicinamento di "faci a is montis, a", per aver spostato "de pressi" subito dopo il verbo? Forse, è la non naturalezza di questo "si nd'est pesada" come tempo narrativo sardo al posto di "si ndi fiat pesada"... Non so.

Cei 71 duplicava i verbi e usava "si mise in viaggio verso... e raggiunse una città..."; Cei 97 "si mise in viaggio verso... e si diresse verso...", che non è un grande capolavoro di stile.

 

 

39

Lc 01,39 Giudea

AP 06.12.03 Vedo che la maggior parte delle traduzioni preferiscono lasciare "Giuda" invece che "Giudea". Per il colore veterotestamentario ricercato qui da Luca, meglio lasciare "Giuda" come riferimento alla tribù del patriarca, e non come riferimento geografico.

SS 06.12.03 D’accordo. Modificato in: ‘e Giudas

39
 

Lc 01,41 brenti

AP 06.12.03 Visto che nell'Ave Maria in sardo diciamo "intrannias", non si potrebbe usare questo termine anche in campidanese? Come del resto usate dopo al v. 42!

 

Lc 01,41 ndi fut istètia prena

AP 06.12.03  Questo giro di frase mi pare renda l'espressione molto "materiale", facendo ricordare "la pinta piena di birra" di cui parla Lutero nella sua lettera circa la traduzione. Siccome qui il fatto dello Spirito non indica uno stato permanente ma è in funzione della presa di parola seguente, non vedrei male una frase incidentale tra due virgole: "Elisabeta, prena de Ispiridu Santu, at pesau ..."

SS 07.12.03 D’accordo. Modificato in tal senso.

41
 

Lc 01,42 e at pesau una boxi e a boxi manna / isclameit

AP 06.12.03 Per il campidanese: è necessario tradurre etimologicamente il verbo "ana-phoneo" con "pesai [una] boxi"? Certo, si può voler raggiungere un effetto di stile. Ma in tal caso, non sarebbe meglio dire "at pesau boxi e a boxi manna at nau" invece di "pesau una boxi"? Tuttavia, in greco non c'è la reduplicazione della radice "voce". Caso mai, si potrebbe dire "at pesau una boxi manna e at nau".

Ci si può chiedere però se usando questo modo di dire non si evochi il senso di "alzare la voce" in senso aggressivo.

Per il logudorese: mi chiedo se il termine "isclamai" non sia connotato in sardo in senso di "lamento, petizione", come nel caso in cui Gesù "esclama a gran voce" sulla croce (dove però il verbo è uguale alla variante qui usata dal Sinaitico, "anaboào"). Se così fosse, cosa dire?

Certo, è sempre a portata di mano la scelta semplificante di Cei, che usa un solo verbo per "anaphoneò... eipen": "esclamò a gran voce". Tuttavia, reduplicare il verbo, oltre che avvicinarsi al modo narrativo orale del sardo, mi sembra serva anche a dare importanza alle parole che Elisabetta sta per pronunciare (del resto sotto la "pienezza" dello Spirito Santo).

SS 07.12.03 In effetti, isclamare vuol dire diverse cose, comprese quelle indicate, ma non solo quelle. Mi limito a riportare qui i significati registrati dal Dizionario di Espa: “esclamare, dire ad alta voce e con forza; maledire”. E ad  aggiungere quelli registrati da Casu: “esclamare, lagnarsi, clamare”. Ad evitare equivoci ho semplificato in: a boghe manna nerzeit. Abboghinare non lo riterrei adatto al contesto.

 

 

42

Lc 01,42 tui intru de is feminas

AP 06.12.03 Si tratta di un superlativo di riconoscimento, tradotto bene dal sardo "beneditta ses tui". Lascerei il testo tradizionale del rosario cantato. Se si volesse poi esplicitare il senso del superlativo, mi sembrerebbe sufficiente dire "beneditta ses tui prus de totu is féminas".

SS 07.12.03 Ho tradotto intre totu sas fèminas, inserendo totu, che a rigore nel greco è assente, ma che fa parte del testo dell’Ave Maria sarda (cantata e recitata), che ho ricalcato.

42
 

Lc 01,44 Mira / difatis, acò

AP 06.12.03 Se la funzione del greco "idou" è quella dell'ebraico "hinnèh", cioè quella di attirare l'attenzione sul fatto importante che si sta per presentare, questo modo di tradurre con "mira" non ha proprio nessun effetto corrispondente alla funzione originaria. In mancanza di meglio, meglio decisamente usare "eccu", attestato del resto in sardo fin dai tempi medioevali (cf una nota di Gigi Sanna nella sua antologia...).

Per il logudorese, mi sembra che mettere "difatis" prima di "acò"  ne diminuisce la forza deittica. Se non è naturale usare "difatis" dopo "acò", lascerei perdere il "difatis" o userei un altra particella equivalente.

NB. La medesima funzione ha in Luca l'espressione "e avvenne che", volentieri trascurata dai teorici odierni della traduzione (e che mi sembra invece meglio tradurre ogni volta che appare in greco).

SS 07.12.03 D’accordo. Modificato nel senso indicato. Del resto, nel successivo v. 48, acò e difatis si trovano già: Lc 01,48 "ca at pesadu sos ojos subra s’umilidade de s’isciaa sua. Acò, difatis, chi dae como innantis totu sas generatziones m’an a narrer biada", rispettivamente nella posizione suggerita

44
 

Lc 01,45 diciosa

AP 06.12.03 Meglio usare lo stesso termine usato per le beatitudini. In sardo mi sembra molto naturale usare semplicemente "biada". Perché complicarsi la vita?

 

45
 

Lc 01,45 ca su

AP 06.12.03 Le traduzioni oscillano tra "che" e "poiché". Cei sceglie "che": "ha creduto nell'adempimento". Motivi per questo senso: la simmetria oppositiva con la non fede di Zaccaria e il compimento considerato già realizzato ai vv. 42.43 (cf At 27,25).

Per il logudorese (che in una traduzione più formale mantiene legittimamente la terza persona): Ho l'impressione di un giro di frase un po' pesante.  Mi chiedo se in sardo si può raggiungere un "suono" migliore cambiando l'ordine delle parole e anticipando il soggetto: "crètidu chi sas cosas chi l’at nadu su Segnore dian esser giòmpidas a cumprimentu". Mi sembrerebbe anche possibile e forse più naturale in sardo dire: "crètidu a sas cosas chi l’at nadu su Segnore, chi dian esser giòmpidas a cumprimentu". Ulteriore domanda: "sas cosa chi l'at nadu" o "su chi l'at nadu"? A meno che non si vada nel dinamico e si dica come in campidanese "sas promissas". Sempre per accorciare. 

Per il campidanese: se si sceglie il senso "che" si sceglie anche di pensare già compiuto il compimento, e allora bisogna cambiare il tempo del verbo da futuro semplice a futuro anteriore: "che ha creduto che sarebbe stata compiuta la promessa ...";

Per avere il senso "poiché" basterebbe mettere una virgola prima di "ca", anche senza aggiungere "poita ca" e lasciare il tempo al futuro.

Personalmente confesso che per ora il senso "che" non mi convince del tutto. Si potrebbe anche scegliere di lasciare il senso "che" in logudorese, e scegliere il senso "poiché" in campidanese.

SS 07.12.03 D’accordo. Probabilmente non è opportuno qui conservare l’andamento della frase greca. Apportate le modifiche suggerite.

45
 

Lc 01,46 at nau

AP 06.12.03 In sardo mi sembra un po' banale, prima di un canto come quello del Magnificat. Almeno qualcosa come: "si fut posta a nai". O/e anche Maria soggetto posposto, come in logudorese.

 

46
 

Lc 01,48 pesadu

AP 06.12.03 L'effetto è un po' da ossimoro. In realtà il "topos" biblico è quello di Dio che "abbassa lo sguardo dall'alto sopra qualcuno che sta al di sotto".

SS 07.12.03 Se dicessimo semplicemente at ‘oltadu sos ojos = “ha rivolto lo sguardo”?

 

 

 
   

 

 

Confronto sinottico traduzione campidanese Ghiani 1998-2003

© Vangelo di Marco 2003.
Traduzione dal greco in sardo campidanese, variante del Sarcidano isilese, di Antioco e Paolo Ghiani.
Traduzione dal greco in sardo logudorese di Socrate Seu.
Consulenza esegetica di Antonio Pinna

 Versetti

Ghiani 1998 Ghiani 1999-2000 Ghiani 2003 Modifiche

Discussione